Το πέρασμα της Ελλάδας από το Δουβλίνο επανέφερε κέφι και εμπιστοσύνη στη γαλανόλευκη, ίσιωσε ξανά τη ρότα της, κυρίως επιτρέποντάς της να διεκδικήσει στα δύο τελευταία της παιχνίδια στα προκριματικά την πρόκριση στα τελικά του Euro με την κατάκτηση ενός σεναρίου που πριν τη σέντρα του ομίλου, άπαντες θα αγόραζαν.
Η Εθνική δεν έπαιζε στο Δουβλίνο την πρόκριση στο Euro. Αυτό που διεκδικούσε ήταν το κανονάκι να έχει κάτι να παίξει, να διεκδικήσει χωρίς να βλέπει - από τώρα - τον Μάρτιο και τα τελικά του Nations League, αλλά να το ψάξει τώρα, στις δύο τελευταίες αγωνιστικές του ομίλου της.
Το πέρασμα της γαλανόλευκης όμως από το Aviva Stadium δικαιωματικά της χάρισε αυτό το κανονάκι. Δεν άλλαξαν οι πιθανότητες. Δεν άλλαξε η τύχη. «Βουνό» ήταν, δύσκολο παραμένει. Το σημαντικότερο είναι πως στο «πρέπει» - γιατί τέτοιο ήταν - υπήρξε ανταπόκριση. Απόλυτη και καθολική.
Και με τρόπο που επαναφέρει το κέφι, την εμπιστοσύνη. Εσωτερικά, στο γκρουπ, στα αποδυτήρια, στην ομάδα, αλλά και σε όλους (μας) εκτός αυτής. Κέφι και εμπιστοσύνη όχι απαραίτητα και μόνο για το φινάλε αυτών των προκριματικών (χρειάζονται όπως και να ‘χει), αλλά και για τη συνέχεια, συνολικά, αυτής της προσπάθειας.
Κακά τα ψέματα, τα όσα έγιναν τον Σεπτέμβριο, κλόνισαν. Τόσο αγωνιστικά (η «τριάρα» στο Αϊντχόβεν) όσο και εξωαγωνιστικά. Το ξέσπασμα κόντρα στο Γιβραλτάρ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει μετρήσιμο μέγεθος, ικανό να αλλάξει μονομιάς τη ρότα, να την ισιώσει ξανά. Ήταν όμως η τελευταία εικόνα που έμεινε στο γκρουπ, που έστω επικάλυψε όλα όσα είχαν προηγηθεί και προβληματίσει.
Η θετική, όσο το δυνατόν, αύρα. Απαραίτητη, κρίσιμη. Χωρίς αυτήν, τα αρνητικά διογκώνονται, με αυτήν, οτιδήποτε γίνεται με διαφορετική ματιά. Γκολ – για παράδειγμα - δεν είχε από το «εννιάρι» της η Εθνική κοντά ενάμιση χρόνο. Στα προγνωστικά για το ποιος από τους τρεις φουνταριστούς θα ξεκινούσε, ο Γιακουμάκης μάλλον θα έρχονταν τελευταίος σε σχέση με τον διαβολεμένο στην Eredivisie Παυλίδη και τον καθοριστικό και πολύ φορμαρισμένο στα εντός και εκτός ελληνικών συνόρων φετινά πεπραγμένα του Ιωαννίδη.
Ξεκίνησε ο «Αμερικάνος». Και ήταν αυτός που το κάρφωσε δίνοντας το προβάδισμα, στα δικά του καλύτερα λεπτά με το εθνόσημο. Γκολ που προήλθε από μια ντρίμπλα… σπόντα του Τσιμίκα. Δεν θα προσπερνούσε ο «Τσίμι» τον αντίπαλό του, οι κόντρες όμως και του το επέτρεψαν, αλλά κυρίως του έφεραν την μπάλα εκεί και όπως ήθελε για να τη σερβίρει τέλεια.
Και στα χασομέρια του ημιχρόνου. Ο (για ακόμη μια φορά επί ημερών Πογέτ) εξαιρετικός στο ρόλο του Μάνταλος δεν έπαιξε με το ρολόι, αλλά σήκωσε το κεφάλι και έβγαλε εντυπωσιακή «πενηντάρα» στον σκόρερ, ο οποίος έκανε ό,τι και όπως έπρεπε, γυρίζοντας την μπάλα στην περιοχή των νησιωτών, με την… τσαφιά του Πέλκα να τη φέρνει ιδανικά στον Μασούρα, ο οποίος και επιβεβαίωσε την καλύτερη φόρμα της καριέρας του «γράφοντας» το 0-2.
Θετική σκέψη, θετικές ενέργειες, θετικά αποτελέσματα
Σκορ, εξέλιξη, ανάγλυφη αποτύπωση όχι της ανωτερότητας της Εθνικής, αλλά του τρόπου με τον οποίο την επέβαλε. Τα μυστικά, τα κλειδιά, πάντα, κόντρα σε ποδοσφαιρικούς εκπροσώπους του Νησιού είναι, ένα, να μείνει η μπάλα στο χορτάρι και δύο, εφόσον γίνει, να μείνει στα δικά σου πόδια.
Με την εξαίρεση του πρώτου πεντάλεπτου, οπότε οι Ιρλανδοί σε δυο επιθέσεις είχαν ισάριθμες εξαιρετικές ευκαιρίες (επέμβαση Βλαχοδήμου και δοκάρι), αμφότερα συντελέστηκαν. Με υπομονή, με προσοχή, με σωστές επιλογές, η μπάλα κρατήθηκε σε ελληνικά πόδια. Και από εκεί και πέρα, ήταν απλώς θέμα χρόνου και στιγμών η – κακά τα ψέματα – τεχνική, ποιοτική ανωτερότητα των διεθνών να μετουσιωθεί σε αποτέλεσμα, σε γκολ.
Ήδη επιτυχημένη ό,τι και να γίνει στα δύο τελευταία παιχνίδια
Το πρώτο μισό του ιδανικού, του ευκταίου σεναρίου στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας είχε υλοποιηθεί. Για το άλλο μισό αρκούσε πια απλώς διαχείριση για να ολοκληρωθεί. Εξελίχτηκε διαδικαστικά, χωρίς προβλήματα, χωρίς ουσιαστικές απειλές και άγχη, με το γλυκό να δένει τόσο από τον περιορισμό της καταπόνησης – κάθε ανάσα και μέτρο που κερδίζονται, πολλαπλάσια φαίνονται σε διαδοχικά παιχνίδια εθνικών ομάδων – αλλά κυρίως τα νέα από το Άμστερνταμ.
Η επανάληψη μητέρας της μάθησης. Δεν πέρασε η Εθνική επειδή κέρδισε στο Δουβλίνο ή επειδή το έκανε η Γαλλία στην Ολλανδία. Όχι. Το απαραίτητο, το χρειαζούμενο για να συμβεί, ακόμη και στην περιγραφή του, ακούγεται και υπερβατικό. Και είναι.
Η Ελλάδα δεν θέλει απλώς να κερδίσει τους «οράνιε» την ερχόμενη Δευτέρα. Θέλει – με τη λογική προϋπόθεση πως αυτοί δεν θα σκαλώσουν ούτε στους Ιρλανδούς ούτε από το Γιβραλτάρ στα παιχνίδια που έχουν να δώσουν τον Νοέμβριο – και αποτέλεσμα στο φινάλε της φάσης των ομίλων, φιλοξενώντας τη Γαλλία.
Αλήθεια όμως, αν κάποιος πρόσφερε σε όλους στην Εθνική, αυτή τη συνθήκη που κατακτήθηκε, τύχη δηλαδή ακόμη και απ’ ευθείας πρόκρισης (ναι, υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Και όσο ακραία και αν είναι, νίκη δηλαδή με +3 γκολ κόντρα στην Ολλανδία, καταγράφεται) από την προτελευταία αγωνιστική των προκριματικών, ή στο ρεαλιστικότερο σενάριο, δυνατότητα πρόκρισης με νίκη, εντός έδρας, κόντρα στην αποψιλωμένη στελεχιακά Ολλανδία και ένας βαθμός, ένας μόνο στο φινάλε, πάλι εντός έδρας, κόντρα στους αδιάφορους, ήδη στο Euro, Γάλλους, δεν θα αγοράζονταν ακόμη αν δεν υπήρχε τίποτα στην τσέπη, ακόμη και αν δεν χρειάζονταν να… δανειστούμε;
Και, ίσως το σημαντικότερο, ανεξαρτήτως του τι τελικά συμβεί σε αυτά τα δύο τελευταία παιχνίδια, σε αυτόν τον τελευταίο μήνα της προκριματικής διαδικασίας, μόνο και μόνο ότι αυτή η Εθνική, με αυτή την πορεία των τελευταίων χρόνων, σε αυτόν ακριβώς τον όμιλο, με αυτούς τους αντιπάλους, το έφερε ως εδώ, στα όρια, διεκδικώντας την υπέρβαση της υπέρβασης, δεν συνιστά ήδη επιτυχία;
Πηγή: Sport24.gr
